Druidyzm to nic innego jak religia i do tego dotyczy starożytnych Celtów. Kapłanami tej religii byli druidowie. Druidyzm jako system religijny obejmował wierzenia politeistyczne oraz elementy monoteizmu pochodzącego z regionów Azji Mniejszej. W różnych okresach, różne religie miały znaczący wpływ na Druidyzm m.in. wpływ religii rzymskiej, wpływ kultów wschodnich tj. Mitry, Attisa i Kybele, oraz wpływ religii Egiptu czyli kult Izydy i Serapisa. Główną cechą Druidyzmu była wiara w nieśmiertelność duszy i w reinkarnację. Dusze zmarłych oraz nie narodzonych dzieci miały przebywać w pobliżu świętych źródeł, drzewa klanu - zwykle była to jabłoń oraz ustawionych pionowo głazów - zwanych menhirami.
W religii Druidyzmu występowało wiele bóstw żeńskich, wywodzących się z tradycji matriarchatu.
U Celtów Gajskich (Galów) były to np.
Epona - bogini płodności i zmarłych, przedstawiana często w postaci konia,
Nantosuelta - bogini rzek,
Arduina - bogini łowów,
Do bogów Galijskich należeli:
Sucellus - bóg druid, ojciec wszechrzeczy, mąż Nantosuelty,
Cernunnos - bóg jeleń, opiekun zmarłych,
Belenos - bóg słońca i śierci - często utożsamiany z Apollonem
Taranis - bóg piorunów
Celtowie Irlandzcy czcili takich bogów jak:
Boginię Danu - matka pokolenia,
Brigit - opiekunka poetów i wróżbitów (byłą córką Dagdy),
Dagdę - niebiański druida, patron druidów, rolników i wojowników,
Manannan - bóg morza i świata zmarłych (syn Dagdy),
Luga - bóg słońca, nauki i wszelkich sztuk,
Luchtaine - bóg drwali
Creidne - brązownik
Goibniu - bóg kowali,
Ogma - bóg bardów,
Dian Cechta - bóg lekarzy
Celtowie nie budowali świątyń, pojawiły się one dopiero w czasach rzymskich. obrzędy religijne sprawowali w świętych gajach, zwłaszcza dębowych, przy świętych źródłach i na szczytach samotnych wzgórz. Podczas dorocznych świąt odbywały się także pogrzeby - ciała zmarłych grzebano i palono. Dużą rolę w druidyzmie odgrywał kult głowy lub czaszki, z którym wiązał się zwyczaj składania bogom ofiar z niewolników i jeńców wojennych.
Kim był Druid?
To starożytny kapłan celtycki, który przewodził obrzędom i ceremoniom religijnym. Druidzi sprawowali także sądy oraz przepowiadali przyszłość z lotu ptaków lub z wnętrzności zwierząt.
Słowo "druid" jest tworem pisarzy łacińskich, którzy w ten sposób zapisali pierwotną nazwę celtycką. Etymolodzy wywodzą ją z dwóch źródeł, albo od celtyckiego słowa "drúisi" co znaczy "czarownik" lub od indoeuropejskiego słowa oznaczającego "dąb". Inną propozycją jest wywodzenie słowa od indoeuropejskiego vid, uid - "wiedzieć" "poznawać", przyrostek "dru" miałby pełnić tu rolę wzmacniającą, tak że pierwotna nazwa druidów brzmiałaby "druvides" - najmędrski.
Pierwszą osobą, która obszernie wspomina o druidach jest Juliusz Cezar. Po nim zaś wielu rzymskich i greckich geografów i hostoryków tj. Diodor Sycylijski, Ammian, Diogenes Laertios czy Strabon.
Późniejsze źródła chrześcijańskie spisywane przez irlandzkich i walijskich mnichów, między XII a XVI wiekiem, bazują one jednak na tradycji piśmiennej z VI/VII wieku, a opartej na starszych przekazach. Są jednak przefiltrowane przez kulturę i perspektywę chrześcijańską.
Druidzi sprawowali ważne funkcje społeczne, byli odpowiedzialni za sprawy wiedzy i nauczania. Młodzież uczono na temat nieśmiertelności duszy, o reinkarnacji. Tą wiedzę przekazywano w formie poetyckiej do nauczenia się na pamięć - studia trwały nawet do 20 lat, ponieważ wiedza była przekazywana drogą ustną. Druidzi posiadali dużą wiedzę o gwiazdach i o ruchach, o przyrodzie, mocach i nieśmiertelnych bogach. Innym ważnym zadaniem druidów było strzeżenie tradycji i wpajanie cnót moralnych. Ze względu na zdobyte wykształcenie często powierzano druidom sprawowanie czynności politycznych i sądowych. We wczesnośredniowiecznej Irlandii byli wysokimi urzędnikami dworu królewskiego, czasem nawet mieli prawo głosu przed królem.
Dużą moc dawało druidom prawo "geasa" - były to nakazy i zakazy indywidualne, nakładane na poszczególne osoby, wiążące szczególną mocą magiczną. Złamanie takiego zakazu groziło zemstą sił nadprzyrodzonych. Kapłanów uważano za potężnych czarowników, ich moc wykorzystywano nawet w wojnach. Wierzono, iż mogli rozkazywać żywiołom, zmieniać dzień w noc, lato w zimę, ich moc miała oddziaływać również na wolę bogów, a oni mogli ingerować w boskie sprawy.
Druidzi mieli rozległą wiedzę na temat leczniczych właściwości roślin, które musiały być zbierane w specjalny sposób lub o odpowiedniej porze. Podczas zbierania jemioły odcinano jej pędy złotym sierpem, a ponieważ nie mogła przy tym dotknąć ziemi, łapano ją w płótno rozpostarte przez kapłanów pod drzewami. Zbierano ją tylko w 6 dniu księżycowego miesiąca. Druidzi wierzyli, że jemioła dodana do napoju przywraca zwierzętom płodność i jest remedium na wszelkie zatrucia.
Druidzi wierzyli także w moc skamieniałych jeży morskich, o których sądzili, że są zrobione z wężowej śliny i które nazywali jajami węża. Można je było zbierać tylko w określonej fazie księżyca,
a miały przynosić szczęście w procesach sądowych.
Najpóźniejsza faza druidyzmu przypada na V wiek w Irlandii. Pod wpływem chrześcijaństwa filidowie wzmocnili w tym okresie swą pozycję społeczną, stanowiąc coraz większą konkurencję dla druidów. Stworzyli własną niezależną i zamkniętą organizację, w której członkostwo było dziedziczne, budując charakterystyczne poczucie zbiorowej solidarności. Wewnętrzna hierarchia przewidywała 7 stopni osiąganych przez naukę i wtajemniczenie. Filidem można było zostać od 4 stopnia i uzyskać prawo do noszenia różdżki i specjalnego płaszcza honorowego tzw. "tugen".
Filidowie górowali nad druidami umiejętnością i jakością nauczania oraz zwartością bractwa. Druidzi za to górowali prestiżem społecznym i pozycją u boku władcy. Filidzi odnieśli ostatnie zwycięstwo nad druidami w walce o dominację w 574 roku. kiedy zgromadzenie "Druimm Ceta" powierzyło im organizację i prowadzenie szkół publicznych na terenie każdego królestwa plemiennego i każdej prowincji iryjskiej. Zostali uznani za nauczycieli. Pomagali św. Patrykowi w misji chrystianizacyjnej, w świadomości Irlandczyków to on złamał potęgę druidów w magicznych pojedynkach z nimi oraz rozpalając ogień wielkanocny zamiast ognia druidów.
2 października 2010 organizacja Druid Network, zrzeszająca wszystkich druidów w Wielkiej Brytanii otrzymała status identyczny z tym, jaki posiadają główne główne religie wyznawane na Wyspach Brytyjskich.
Decyzją Komisji Charytatywnej Anglii i Walii "Druidyzm" został uznany za religię i otrzymał status organizacji charytatywnej i stosowne ulgi podatkowe. Nigdy wcześniej (od początków istnienia druidyzmu wśród pogańskich Celtów) angielscy druidzi nie zostali tak wyróżnieni.
Jeżeli chcecie poczytać jeszcze więcej na temat druidyzmu, polecam zieloną stronkę:
http://www.keltoi.pl/druidyzm.html
Późniejsze źródła chrześcijańskie spisywane przez irlandzkich i walijskich mnichów, między XII a XVI wiekiem, bazują one jednak na tradycji piśmiennej z VI/VII wieku, a opartej na starszych przekazach. Są jednak przefiltrowane przez kulturę i perspektywę chrześcijańską.
Druidzi sprawowali ważne funkcje społeczne, byli odpowiedzialni za sprawy wiedzy i nauczania. Młodzież uczono na temat nieśmiertelności duszy, o reinkarnacji. Tą wiedzę przekazywano w formie poetyckiej do nauczenia się na pamięć - studia trwały nawet do 20 lat, ponieważ wiedza była przekazywana drogą ustną. Druidzi posiadali dużą wiedzę o gwiazdach i o ruchach, o przyrodzie, mocach i nieśmiertelnych bogach. Innym ważnym zadaniem druidów było strzeżenie tradycji i wpajanie cnót moralnych. Ze względu na zdobyte wykształcenie często powierzano druidom sprawowanie czynności politycznych i sądowych. We wczesnośredniowiecznej Irlandii byli wysokimi urzędnikami dworu królewskiego, czasem nawet mieli prawo głosu przed królem.
Dużą moc dawało druidom prawo "geasa" - były to nakazy i zakazy indywidualne, nakładane na poszczególne osoby, wiążące szczególną mocą magiczną. Złamanie takiego zakazu groziło zemstą sił nadprzyrodzonych. Kapłanów uważano za potężnych czarowników, ich moc wykorzystywano nawet w wojnach. Wierzono, iż mogli rozkazywać żywiołom, zmieniać dzień w noc, lato w zimę, ich moc miała oddziaływać również na wolę bogów, a oni mogli ingerować w boskie sprawy.
Druidzi mieli rozległą wiedzę na temat leczniczych właściwości roślin, które musiały być zbierane w specjalny sposób lub o odpowiedniej porze. Podczas zbierania jemioły odcinano jej pędy złotym sierpem, a ponieważ nie mogła przy tym dotknąć ziemi, łapano ją w płótno rozpostarte przez kapłanów pod drzewami. Zbierano ją tylko w 6 dniu księżycowego miesiąca. Druidzi wierzyli, że jemioła dodana do napoju przywraca zwierzętom płodność i jest remedium na wszelkie zatrucia.
Druidzi wierzyli także w moc skamieniałych jeży morskich, o których sądzili, że są zrobione z wężowej śliny i które nazywali jajami węża. Można je było zbierać tylko w określonej fazie księżyca,
a miały przynosić szczęście w procesach sądowych.
Najpóźniejsza faza druidyzmu przypada na V wiek w Irlandii. Pod wpływem chrześcijaństwa filidowie wzmocnili w tym okresie swą pozycję społeczną, stanowiąc coraz większą konkurencję dla druidów. Stworzyli własną niezależną i zamkniętą organizację, w której członkostwo było dziedziczne, budując charakterystyczne poczucie zbiorowej solidarności. Wewnętrzna hierarchia przewidywała 7 stopni osiąganych przez naukę i wtajemniczenie. Filidem można było zostać od 4 stopnia i uzyskać prawo do noszenia różdżki i specjalnego płaszcza honorowego tzw. "tugen".
Filidowie górowali nad druidami umiejętnością i jakością nauczania oraz zwartością bractwa. Druidzi za to górowali prestiżem społecznym i pozycją u boku władcy. Filidzi odnieśli ostatnie zwycięstwo nad druidami w walce o dominację w 574 roku. kiedy zgromadzenie "Druimm Ceta" powierzyło im organizację i prowadzenie szkół publicznych na terenie każdego królestwa plemiennego i każdej prowincji iryjskiej. Zostali uznani za nauczycieli. Pomagali św. Patrykowi w misji chrystianizacyjnej, w świadomości Irlandczyków to on złamał potęgę druidów w magicznych pojedynkach z nimi oraz rozpalając ogień wielkanocny zamiast ognia druidów.
2 października 2010 organizacja Druid Network, zrzeszająca wszystkich druidów w Wielkiej Brytanii otrzymała status identyczny z tym, jaki posiadają główne główne religie wyznawane na Wyspach Brytyjskich.
Decyzją Komisji Charytatywnej Anglii i Walii "Druidyzm" został uznany za religię i otrzymał status organizacji charytatywnej i stosowne ulgi podatkowe. Nigdy wcześniej (od początków istnienia druidyzmu wśród pogańskich Celtów) angielscy druidzi nie zostali tak wyróżnieni.
Jeżeli chcecie poczytać jeszcze więcej na temat druidyzmu, polecam zieloną stronkę:
http://www.keltoi.pl/druidyzm.html
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz